Ik heb vier grote gelukskansen in mijn leven. Dat is fijn om te horen! “But you missed one”. Oh, dat is niet best… Na het bezoeken van een aantal hoogtepunten in Jaipur, zit ik bij een waarzegger in een juwelierswinkel en laat mijn hand lezen. Het komt er uiteindelijk op neer dat ik een gele saffiersteen nodig heb om mijn energielevel hoog te houden. Uiteraard gaat me dit vele euro’s kosten. Ik bedank vriendelijk en loop vervolgens de zaak uit. Ik ben dankbaar dat ik een gids bij me heb vandaag. Jaipur doet me namelijk denken aan Delhi en we weten inmiddels allemaal wat er in Delhi is gebeurd…

Als we onderweg zijn naar Ranthambore (een National Park), stopt Raj – onze chauffeur – om wat fruit te halen. Voor we het weten komen er vier kinderen bij ons raam staan, gebarend dat we deze naar beneden moeten draaien. We kijken elkaar aan en besluiten het raam voor de zekerheid dicht te laten. Nog geen minuut later staan er 10 kinderen voor ons raam, allemaal starend naar ons twee. Ik word er ongemakkelijk van. Als Raj klaar is met fruit halen, hoop ik dat hij snel doorrijdt, maar hij besluit een gesprekje aan te gaan met de kinderen! Raj geeft aan dat we het raam wel naar beneden kunnen doen en de kinderen vragen geïnteresseerd naar onze namen. Nog geen twee minuten later vraagt een jongen aan mij: ‘Can I have your phone?’. Dat gaat niet gebeuren, maar toegegeven: het was een goede poging!
Wie weet is Ranthambore wel mijn tweede gelukskans in mijn leven. We gaan namelijk op tijgersafari! Vroeg in de ochtend staat onze jeep klaar en ben ik klaar om tijgers te spotten in de ‘jungle’. Jungle schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat de jungle die wij hier hebben gezien mij voornamelijk deed denken aan hoe de bossen er in Nederland uit zien. Al snel zien we een paar (gestipte) herten; kleine gazellen (zogenaamde ‘tiger chocolat’) en stoppen we voor twee kleine bosuiltjes. Als we op de terugweg stoppen voor weer een hert, geef ik het op. Waarschijnlijk mijn tweede gemiste kans ;)

De volgende dag brengen we de hele dag door in de auto op weg naar Agra, de stad van de Taj Mahal. Gelukskans 3? De verwachtingen zijn hoog, maar die probeer ik wat te nuanceren. Toch zit ik op het puntje van mijn stoel als we Agra in rijden, maar helaas, nog geen spoor te bekennen van de Taj Mahal! De dag er op blijkt dat de Taj Mahal slechts honderden meters van ons hotel verwijderd was. Als we eenmaal de entreetickets in onze handen hebben, de (Efteling-achtige) wachtrij door zijn en als we zijn gefouilleerd en onze cameratassen zijn gecontroleerd, lopen we het toegangsplein op. Als we dan eindelijk dichterbij komen, zien we door de hoofdingang de Taj Mahal verschijnen. Hij lijkt vanaf hier best klein en lijkt te zijn opgenomen in de poort als een schilderij. Maar dat is gezichtsbedrog! We lopen door en zien de imposante omvang van de Taj Mahal, het witmarmer glanzend in de zon en de schaduw weerkaatst in het water dat er voor ligt. Tweeëntwintig jaar is hier aan gebouwd, zo oud ben ik! Ik ben niet snel onder de indruk van een gebouw, maar dit is echt een uitzonderlijk mooi gebouw! Wouw! Driemaal scheepsrecht!

Het is tijd om afscheid te nemen van Raj en vervolgens alleen verder te gaan, per trein. Spannend! Uiteraard hebben we van de vele scams gehoord: ‘uw trein komt niet meer’, ‘uw trein vertrekt van een ander station’ en ga zo maar door. Maar we laten ons niet nog eens oplichten en staan op het station met twee dragers/gidsen die ons verder helpen. Op het perron proberen we een glimp op te vangen van voorbijrijdende treinen: wat is er te zien achter al die ramen? Helaas kunnen we, behalve vele mensen, weinig ontdekken. Als we eenmaal onze eigen trein inlopen, lopen we door een smalle gang. De gang is omsloten door gordijntjes. Achter ons gordijntje bevindt zich een kleine ruimte met 2 x 3 stapelbedden boven elkaar. Gelukkig hebben we achteraf best lekker geslapen en zijn we klaar voor ons avontuur in Varanasi!
Varanasi heeft rond de 100 zogenaamde ‘ghats’, traptreden die de rivier in leiden. Als we langs deze ghats aan de rivier lopen, richting de oude stad, zien we vele mannen en kinderen zich wassend in het water, mensen die hun kleding wassen, kinderen met vliegers of kinderen die cricket spelen, een man die zijn koe wast, een man die z’n tanden poetst, crematies zoals we die in Nepal hebben gezien, vele toeristen en vele mannen die een boottochtje proberen te verkopen langs de ghats. Het bruist hier van het leven en van de Indiase cultuur, geweldig! Even later lopen we door de smalle straatjes van de oude stad en komen we uit bij Blue Lassi, waar we een heerlijke lassi (soort yoghurtdrankje) drinken. Terwijl we op onze lassi wachten, komen er drie families voorbij met een lijk op een soort bamboebrancard. Het blijft een vreemd tafereel!
De volgende dag gaan we op zoek naar het Ramnagar fort. De brug die ons naar de overkant van de rivier zou brengen, vinden we al snel. Onderweg blijkt echter dat in India een brug gewoonweg niet afgemaakt wordt (net zoals we eerder op een snelweg hebben meegemaakt, waar we moesten omdraaien om op de naastgelegen snelweg verder te rijden!). Gelukkig komt een bootje naar ons toe gevaren die ons naar de overkant van de brug wil brengen. En waar stappen we dan op? Uiteraard, we springen gewoon van de brug af! Het avontuur er naar toe was een veel leukere belevenis dan het fort zelf kan ik je vertellen!

Vandaag hebben we onze laatste treinreis in India. Als we eerst vijf minuten langs de trein oplopen, steeds langs armer uitziende mensen, krijgen we aan het eind van de trein te horen dat we naar het andere spoor moeten. Oeps! Na weer vijf minuten langs de trein te hebben gelopen, vinden we eindelijk onze coupé en zitten we nu (op het moment van schrijven!) in de trein naar Kolkata. Het plan daar is om zo snel mogelijk een bus naar Bangladesh te vinden. India is een geweldig land en ik ga het zeker missen, maar ik ben ook weer klaar voor het volgende avontuur!