“Forward!” schreeuwt onze gids op de raftingboot. Ik ben nog aan het genieten van de mooie omgeving en voor ik het weet zitten we in een stroomversnelling en ben ik zeiknat. Ongeveer drie à vier uur rijden van ons vertrouwde huis in PepsiCola, zijn we echt in een compleet ander deel van Nepal aan gekomen. Het is alsof we door een schilderij heen rijden. Het beeld dat ik tot nu toe van Nepal had, moest ik enigszins bijstellen. De chaos van Kathmandu ruilen we in voor frisse berglucht, besneeuwde bergtoppen en uitgestrekte rijstvelden! Dat maakte de rit echter niet minder ruig, want de bus denderde flink door over de smalle bergweggetjes, vol met gaten (gelukkig wordt ik niet meer zo snel misselijk als vroeger!). Raften op de Tisuli-rivier: een heerlijke zaterdagmiddag bezigheid!
We hebben nog nauwelijks het Dashain festival achter ons gelaten en het volgende festival staat weer voor de deur: het Tihar festival! Op de eerste avond maken we een wandeling door PepsiCola met papa Bharat. Het ene huis is nog opvallender verlicht dan het andere huis (daar kan ik nog wat van leren met Kerst!). Het hele gebeuren straalt een Kerst-à-la-Oudjaarsavond-sfeer uit: mensen roepen “Happy Tihar!” naar elkaar, de straten en huizen zijn mooi versierd en er zijn vrienden- en dansgroepen die langs deuren gaan om muziek te maken en te dansen. Bij ieder huis krijgen ze een klein geldbedrag voor ze weer verder gaan (soort Sint-Maarten met geld!). Afgelopen dinsdag was de laatste dag van het festival. We gaan met mama naar ‘brother home’. Als we aankomen zijn de voorbereidingen al in volle gang: er worden bloemenkettingen gemaakt, eten op schalen gelegd, offers op de grond gestrooid, kleden klaar gelegd, de drank wordt koud gezet en er wordt al druk gekookt. Vandaag is het ‘brother day’ en de mannen worden flink in het zonnetje gezet. Ze krijgen een bloemenkrans, een gekleurde tika, er worden bloemen over ze heen gestrooid, ze krijgen een grote schaal fruit en ze krijgen vele gelukswensen mee. En ook ik mag vervolgens hetzelfde ritueel ondergaan! Na het eten wordt de volumeknop omhoog gedraaid, wordt er gedanst op het dak en vloeit de alcohol rijkelijk. Veel te laat keren we weer terug naar huis, waar hetzelfde feest gewoon nog een keer gevierd wordt! Na al deze gelukswensen weet ik het zeker: mijn jaar kan niet meer stuk!

De kinderen komen gillend en schreeuwend op ons afgerend. Allemaal weten ze dat vandaag de toy library geopend wordt. We vragen ze om op de grond te zitten, terwijl we het principe uitleggen. Vervolgens kijken ze een voor een nieuwsgierig in de kast en zoeken ze hun eerste speelgoed uit. Als ze het heel en netjes inleveren mogen ze namelijk iets nieuws uitzoeken. Een week later komen we terug, enigszins gespannen! Zou alles nog heel zijn? Om half vijf komen we aan op het weeshuis (we waren er bijna een week niet meer geweest!). We waren al bang dat de kinderen ons vergeten waren, maar het tegendeel was waar! Als we de poort openen komen ze schreeuwend op ons afgerend. Iedereen roept “toy not broken!” (op twee poppen na, klopte dit volledig!) en vijf minuten later staan ze allemaal met hun speelgoed in hun hand voor ons en besluiten we de toy library een half uur eerder open te doen. We zijn best wel makkelijk hoor ;).

Ik zag toch een beetje op tegen het afscheid nemen op Sunrise. Na de uitleg van de memorybooks, het knutselen en vele handtekeningen zetten, werd ons gevraagd om naar boven komen. Alle kinderen stonden op een rij: ze gaven ons een tika, keken ons nog een keer aan en zeiden Namaste. Na een laatste foto moesten we toch echt op staan… (bah, afscheid nemen is niet leuk!). De kinderen gaven ons allemaal een stevige knuffel en trokken aan onze armen toen we het hek uit liepen: we moesten blijven (als het toch kon…!). We gingen de hoek om en lieten allebei een traantje vallen, wetende dat we een hele mooie tijd hebben gehad in PepsiCola en dat ons nog een hele mooie reis te wachten staat!
En gister is de reis (naar Pokhara) begonnen. Iets voor half 7 gaan we naar beneden met onze ingepakte backpacks en wachten we met mama en papa op de bus. Om half 7 is de bus er nog niet en wil Bharat bellen naar de busmaatschappij, maar wij maakten ons nog niet zo’n zorgen: Nepali time! Achteraf is het maar goed dat Bharat belde want de busmaatschappij wist niks meer van onze pick-up. Gelukkig wist papa, ondanks de strike (waardoor er nauwelijks verkeer rijdt!) snel een taxi aan te houden. Onderweg valt ons op dat er een grimmige sfeer op straat heerst - waarschijnlijk door de stakingen en de aankomende verkiezingen. Het is vroeg, de winkels zijn gesloten, op elke hoek van de straat staan politieagenten met grote geweren en de mensen lopen rond alsof er elk moment een bom kan ontploffen. Gaan we precies op tijd weg uit Kathmandu?

Drie keer een bezoek aan Thamel en vele uren wachten later, hebben we overigens ook ons Indiase visum in the pocket! India, here we come! Wanneer is echter nog de vraag, want door de stakingen ligt al het (toeristen)vervoer zo goed als plat, is de grens tussen India en Nepal voorlopig gesloten en kan niemand ons vertellen hoe het de komende dagen verder gaat. Maar daar maken we ons later wel weer druk om, we gaan morgen eerst drie dagen de bergen in, Poon Hill beklimmen. Het is de afgelopen dagen helder weer, dus wij hebben er onwijs veel zin in!